Modesto.

Sorrí cando chamou "nena" a sua muller.
Fíxose un home nas cociñas dos pesqueiros que traballaban no Índico na época do Gran Sol. Era falador coma min. Gustaba de sentar preto da lume nun banquiño feito cun piñeiro da casa e, cando cadraba, invitábame a sentar con él. Modesto é home de muitas palabras. Ordenadiñas eso si, que pronunciaba nun longo susurro con sentimento e, ainda sin saber a sua fala entendíase ben de que andaba a falar. Collinlle o "aquel" non sei ben porqué. Fora paciente primeiro e despois amigo. Pra él, fun primeiro amigo e despúis gañeime o seu respeto coma galeno.

Hai catro anos que morrera a sua muller e, os fillos, xa feitos, vivían as suas vidas sen pensare na soidade do seu pai. Non lle facía reproche algún a vida. " é o que che toca", dicía. Vivira muito e ben. O mar, a sua paixón, enchíalle os días e ainda agora collía a chalana que fixera él, cun carpinteiro de ribeira, y saía o mar cando chegaban as luras. Alí, non pensaba na sua serena soidade. Alí era feliz.
Esta noite atopábase especialmente triste. A lua máis grande do ano tiña a culpa. Convidoume a un café e, mentras eu miraba pola fiestra, preparaba a pota e falábame de cando o facía a sua "nena". Ca claridade da noite ficamos na porta da casa bebendo café e caña, falando de mulleres que xa non estaban e ollando unha lúa que non paraba de sorrir.